haar witste jurk
uit de kast
haar haren
in de plooi
lipstick om zichzelf
te zoenen
ze wankelt naar
het strand
haar hoofd
gebroken van zorgen
ze schrijdt
op blote voeten
het water in
haar jurk zeenat
tot
aan haar schouders
haar haren doordrenkt
en moe
de spiegel reeds lang
vergeten
ze waadt
tot ze zout proeft
om één keer
gedragen te worden
ze drijft voor
even
in de armen van de zee
Inge Deconinck
uit de kast
haar haren
in de plooi
lipstick om zichzelf
te zoenen
ze wankelt naar
het strand
haar hoofd
gebroken van zorgen
ze schrijdt
op blote voeten
het water in
haar jurk zeenat
tot
aan haar schouders
haar haren doordrenkt
en moe
de spiegel reeds lang
vergeten
ze waadt
tot ze zout proeft
om één keer
gedragen te worden
ze drijft voor
even
in de armen van de zee
Inge Deconinck
9 opmerkingen:
Melancholiaanse poëzie avant la lettre. Doet me denken aan 'Atlantis' van Kommilfoo. Ik ga schuimbekkend tenonder.
*Slik*
Buitengewoon geslaagd gedicht
waarin je zelfmoord zelfs aanlokkelijker laat lijken dan het leven...
Koude rilling...een even mooi als vreselijk beeld.
Heeft mij erg diep geraakt!
@ Daniel
Je melancholisch en meer dan dat...
@ Veerle
Ik slikte ook toen ik het schreef...
@ Lonseome Zorro
Bedankt dat je het gedicht "geslaagd "noemt.
Ik heb er lang over getwijfeld.
Dat ik zelfmoord aanlokkelijker laat lijken dan het leven was niet mijn bedoeling.
Maar voor bepaalde mensen is dat nu eenmaal zo...
@ Cat
Ja ik weet het zowel woord en beeld: om rillingen van te krijgen.
Daarom koos ik die foto van de zee :een speciale foto met een aparte sfeer.
Alles moest 'rillen " om dat gevoel weer te geven.
Ik ben er blijkbaar in geslaagd....
@ Wil/rdam
Ik kan begrijpen dat het je diep raakt .
Ik rilde zelf toen ik het schreef.
Het is ook een zwaar thema.
Maar ik laat graag alles aan bod komen in mijn gedichten: ook de zware gedachten...
Oef.... die hakte erin Inge... mijn broer is verdronken toen hij 17 was (géén zelfmoord maar een ongeluk)
Ik associeerde het toch met jouw mooie meeslepende woorden....
een nachtelijke groets,
LG
Het doet me denken aan 'Dood in Venetië' van 'Luchino Visconti'. Maar dan omgekeerd. Hoe Dirk Bogarde - in een stad die gewurgd wordt door de pest - toch op zijn onbereikbare liefde blijft wachten en op het einde van de film - stervende in zijn ligstoel (hoe statig gleed die haarverf langs zijn slapen) - als het ware door de zee wordt opgeslorpt. Een prachtig beeld gevangen in de ontroerende muziek van Mahler.
Mooi gedicht, vrouwe Inge.
@ Urbain Alpain
Bedankt dat je het gedicht "mooi" vindt.
En vooral bedankt voor je veelzeggend verhaal...
Een reactie posten